З вешалкі пачынаецца не толькі тэатр. Падумала пра гэта, назіраючы, як перад гардэробам Ушацкай школы а палове пятай суботняга вечара пачалі масава гучаць радасныя прывітанні, узаемныя кампліменты кшталту “ты зусім не змянілася (-ўся)!”, пытанні пра жыццё-быццё чаргуюцца з жартамі і абдымкамі… Менавіта гэта цёплая, настальгічная атмасфера, чароўная магчымасць на некалькі гадзін вярнуцца ў юнацтва прымушае былых выпускнікоў штогод напачатку лютага спяшацца ў родную школу.
Дарэчы, у некаторых гарадскіх установах вечары сустрэч зараз ладзяцца раз у пяцігоддзе, а вось ва Ушачах традыцыю падтрымліваюць нязменна. І абавязкова шукаюць асаблівыя фарбы, каб зрабіць мерапрыемства душэўным і запамінальным. У гэты раз для выпускнікоў падрыхтавалі як традыцыйны рэтраспектыўны ролік з кадрамі, на якіх былыя вучні пазнавалі сябе, так і відэа пра сённяшні дзень установы. А колькі здымкаў было зроблена ў крэатыўных фотазонах!
Асаблівая ўвага і пашана – настаўнікам-ветэранам: прыемна, што на вечары іх было нямала. Людміла Рыгораўна Карабань завітала на ўрачыстасць не толькі як былы кіраўнік адукацыйнай сферы раёна і выпускніца 1966 года, а і як настаўнік гісторыі вучняў, што скончылі ўстанову ў 2000-м. Чатыры з паловай дзесяцігоддзі жыцця прысвяціла школе Ніна Аляксандраўна Багдановіч і, канечне, вельмі прыемна ёй было пачуць ад колішняй сваёй вучаніцы Святланы Галай кранальныя словы: “Вы былі адной з маіх любімых настаўніц! І хоць выкладаю не матэматыку, а гісторыю, многім педагагічным аспектам навучылася ў Вас”.
Двайное “амплуа” было ў гэты вечар у Аляксандра Тарасені: ён ганарліва вывеў на сцэну паралель з паўвекавым выпускным стажам, з уласцівым яму гумарам узгадваў школьныя гісторыі. Напрыклад, як дырэктар Іван Кірылавіч Падворны запытаў у яго на выпускным: “Ну, што, Саша, “адплаваў” 10 год? І куды цяпер пойдзеш?” На што пачуў адказ: “На мора!”. І сапраўды, некалькі год хлопец правёў у марфлоце, пасля чаго вярнуўся ў родную школу ў якасці настаўніка фізкультуры і ваеннай падрыхтоўкі.
Што да апошняга прадмету, то практычна ўсе прадстаўнікі старэйшых выпускаў прыгадвалі на сцэне гісторыі, звязаныя з урокамі, якія вёў Сяргей Трафімавіч Белавусаў – што і зразумела: хіба забудзеш зборку-разборку АК, забегі вакол школы ў процівагазах і касцюмах хімабароны…
А вось выпускніца 10 “Б” Раіса Рубанік (мы ведаем яе зараз па прозвішчы Журко, але ў гэтым артыкуле будзем называць усіх дзяўчат так, як яны значыліся ў класных журналах) любіла ўрокі матэматыкі, якую вельмі даступна тлумачыла Ніна Якаўлеўна Ткачонак – нядзіўна, што пазней дзяўчына абрала прафесію бухгалтара. На каверзнае ж пытанне, ці прагульвалі яны заняткі, адказала з усмешкай: “У нас і думак такіх не ўзнікала, бо класным кіраўніком была Серафіма Мікалаеўна Голубева!”. А вось як прыгадвае падзеі 50-гадовай даўніны выпускніца 10 “Г” Лёля Зінькевіч: “Ва Ушацкую школу мы прыйшлі са Слабадской, Ленінскай, Арэхаўскай і Матырынскай васьмігодак, але хутка пасябравалі. Паспрыяў гэтаму Яўген Пятровіч Васілеўскі, якому даручылі наш клас, – добразычлівы, мудры, разважлівы педагог. А як цікава было на гісторыі, якую выкладаў Усевалад Антонавіч Сямёнаў…”.
Цесна стала на сцэне, калі на яе ўзняліся выпускнікі 1980-га, што, прынамсі, і нядзіўна, бо ў той год школу скончылі 146 вучняў. Дарэчы, у ліку іх была і жонка А.Тарасені Ірына. Ёсць у паралелі і штатны прамоўца – каму ж даручыць адказную місію, як не залатой медалістцы Вользе Пахілка? Хоць і жыве яна ў Бешанковічах, але па-ранейшаму згуртоўвае школьных сяброў.
З яшчэ аднаго суседняга раёна – Глыбоцкага – прыехала на мерапрыемства выпускніца 1985-га Ала Залатухіна і прыгадала са сцэны цікавыя ўрокі біялогіі з Надзеяй Кірылаўнай Жытковай, інтэлігентную Тэрэзу Пятроўну Крыванос, якая захапляльна расказвала пра літаратурныя творы, іншых настаўнікаў, што натхнілі дзяўчыну стаць педагогам.
Вялікім быў дэсант прадстаўнікоў выпускнога 1990-га. За збор 11 “А” сёлета адказвала Ірына Харак і справілася з задачай: на сустрэчу прыехалі школьныя сябры з розных гарадоў. Напрыклад, са сталіцы прыбылі падпалкоўнік Мікалай Міцькавец, што ў свой час абраў ваенную кар’еру, Элона Закрэўская, якая па прыкладзе Таццяны Мікалаеўны Шкіндзер стала выкладчыкам англійскай мовы, Таццяна Верташонак, якая зрабіла кар’еру ў юрыдычнай сферы, у тым ліку і пад уплывам цікавых урокаў Таццяны Робертаўны Пугачовай.
Паказальнай з’яўляецца гісторыя Іны Пятніцы, якая ў школе была “харашысткай”, паступіла ў адзін са сталічных тэхнікумаў, але потым узняла кар’ерную планку – скончыла прэстыжны стаматалагічны факультэт медуніверсітэта. Розныя ва ўсіх прафесіі – затое агульныя ўспаміны і сакрэты, якія ўжо можна раскрыць: напрыклад, што вясной у старэйшых класах раз-пораз “сачкавалі” з урокаў і збіраліся ў “таемным месцы” – кафэ ля рачнога пляжа, дзе ў той час прадавалі марожанае… Захавала гэта паралель і сваю традыцыю – са сцэны прагучала песня ў выкананні Таццяны Малаткавец.
А вось дружны выпуск 1995-га спяваў хорам. А “разынкай” выступлення стала падрыхтаванае Людмілай Дунец відэа, дзе аднакласнікі спачатку паўставалі перад намі школьнікамі, а праз імгненне – цяперашнімі людзьмі. У час яго прагляду ўсмешкі не сыходзілі з твараў гледачоў. Былі, прынамсі, і слёзы – яны з’явіліся на вачах класнага кіраўніка Валянціны Пятроўны Шэлесцюковіч, калі Андрэй Саўчанка ўручаў ёй шыкоўны букет. “Школу і настаўнікаў можна ўзгадваць бясконца! – падзяліўся з намі мужчына. – Вельмі захапляльнымі былі ўрокі гісторыі Надзеі Аляксандраўны Васькевіч, Тамара Пятроўна Кашко заўсёды пачынала занятак з якога-небудзь жарту і толькі потым да сур’ёзнай матэматыкі пераходзіла… Ну а калі ўжо трэба сёння ў нечым прызнацца, то падзякую Наташы Пятніцы і Юлі Галавач – іх падказкі вельмі выручалі, калі мяне выклікалі да дошкі рашаць задачы”.
А вось выпуск, якому чвэрць стагоддзя, быў адным з самых “медалёвых” – “золата” і “срэбра” атрымалі аж 10 вучняў, і канечне, на імпрэзе яны не шкадавалі кветак і слоў падзякі для любімых настаўнікаў, у ліку якіх былі Святлана Дзмітрыеўна Галай, Віктар Мікалаевіч Герцык, Святлана Альфрэдаўна Чанцова, Людміла Васільеўна Трафімава. А Кацярына Падворная не магла не прыгадаць свайго дзядулю Івана Кірылавіча, які шмат год кіраваў установай і па чыім прыкладзе яна працягнула настаўніцкую дынастыю. Гучала прозвішча і яшчэ аднаго дырэктара – Міхаіла Паўлавіча Сісковіча, які быў іх класным – паважалі яго за цярплівасць, справядлівасць. А вось Вольга Аўдошка, якая прыехала на сустрэчу з Масквы, асобна ўзгадала настаўніцу працы Ганну Паўлаўну Сісковіч, бо менавіта на яе ўроках навучылася вязаць – пазней жа захапленне стала прафесіяй: зараз яна тэхнолаг на трыкатажнай вытворчасці. З Паўночнай сталіцы Расіі прыбыла Ганна Вялюга, якая працуе адміністратарам у медцэнтры і зазначае, што са школы навучылася быць добразычлівай, ветлівай, ураўнаважанай – а гэтыя якасці першачарговыя ў яе прафесіі. “Я і калегам прывіла ўшацкія звычкі: напрыклад, што ў абедзенны перапынак трэба выкладваць прынесенае з дому на агульны стол, а не есці “па кутках”. Яны ўжо і нашы словы вывучылі: ведаюць, што такое “прысмакі”, “шуфлядка” і нават згадзіліся падмяніць мяне не некалькі дзён, але з умовай, што прывязу ім беларускага зефіру і каўбаскі”.
Два дзесяцігоддзі пасля школы – таксама немалы тэрмін. Дарэчы, тут на сцэну ўзняўся трэці прадстаўнік сям’і Тарасеняў – Канстанцін. У гэты раз прыгожы букет быў уручаны класнаму кіраўніку Людміле Францаўне Віткоўскай, а былая стараста Ганна Сабін падкрэсліла, што гэты педагог заахвоціў іх да чытання, а на ўроках літаратуры можна было шчыра выказваць свае ўражанні ад твораў, нават калі яны разыходзіліся з агульнапрынятымі. Прыгадалі ўзнёслымі словамі настаўніка матэматыкі Святлану Уладзіміраўну Аўдошку. Калі ж я папрасіла Аню падзяліцца якой-небудзь запамінальнай гісторыяй, тая расказала, як на некаторы час іх клас даручылі Людміле Аляксандраўне Худалеевай, і тая раптам прапанавала: “А давайце вечарам на школьную горку сходзім!” Было вельмі весела: імчалі ўніз на цэлафанавых пакетах, смяяліся, абсыпаліся снегам… Гэты выпадак моцна ўсіх згуртаваў.
А падчас выступлення выпускнікоў 2010-га ў зале панавала цішыня: Ілья Бабаедаў з уласцівым яму артыстызмам прачытаў верш Яўгена Еўтушэнкі “Людей неинтересных в мире нет”, прысвяціўшы яго настаўнікам. Хлопец прызнаўся нам, што любіць і беларускія вершы, што зусім нядзіўна, бо роднай мове і літаратуры іх вучыла Вера Васільеўна Спірчонак.
У фінале ж традыцыйна прагучаў гімн выпускнікоў, які спявалі ўсёй залай. І літаральна кожны госць імпрэзы выказваў падзяку ў адрас яе арганізатараў.
“Гэта быў выдатны вечар! – падзяліўся з намі эмоцыямі Сяргей Трафімавіч Белавусаў. – Вялікі дзякуй дырэктару ўстановы Алене Уладзіміраўне Ворса, цудоўным вядучым Святлане Галай, Маргарыце Далжонак, Уладзіміру Хамёнку, а таксама Вользе Казловай, якая рыхтавала відэасуправаджэнне, усім, хто меў дачыненне да правядзення мерапрыемства! Я, як і іншыя настаўнікі-ветэраны, вельмі расчулены кранальнымі словамі, што гучалі ў наш адрас. У такія моманты адчуваеш, што наша прафесія хоць і складаная, але вельмі ўдзячная!”
Наталля БАГДАНОВІЧ.
