Вынесеныя ў загаловак устойлівыя выразы трапна характарызуюць працоўныя абавязкі Ірыны Анатольеўны Амбражэвіч. Прычым, у гэтым выпадку яны прымяняюцца ў самым прамым сэнсе: укладчык-упакоўшчык аптэкі №65 г.п.Ушачы адказвае за тое, каб шматлікія прэпараты і медыцынскія тавары займалі ўстаноўленыя месцы, былі прамаркіраваны, захоўваліся належным чынам і максімальна хутка адпускаліся наведвальнікам. Нават у дамашняй аптэчцы, калі яна аб’ёмная, не адразу знойдзеш патрэбныя таблеткі, а ўяўляеце сабе, які б хаос утварыўся, калі б бессістэмна захоўваліся амаль 4 тысячы найменняў аптэчнага асартыменту!
Адметна, што гераіня нашага аповеду – адзіная ў раёне прадстаўніца спецыяльнасці, пра існаванне якой увогуле мала хто ведае: гэта штодзённая карпатлівая работа застаецца за кадрам. Ірына Анатольеўна пачала тут свой працоўны шлях у пачатку 90-х, але “абаснавалася” ў гэтых сценах яшчэ раней: яе маці Вольга Рыгораўна Малько была аптэчным касірам і дзяўчынка з цікавасцю назірала, як работнікі чаруюць над мазямі ды парашкамі, фасуюць у сеткі вату (яе раней прывозілі ў цюках), наразаюць марлю, змяльчаюць секатарам зверабой ды іншую лекавую сыравіну, якую ў савецкі час актыўна здавала насельніцтва. (Да слова, мы, школьнікі 80-х, гэтым ахвотна падзараблялі: збіралі лісты падбелу, кветкі рамонкаў, альховыя шышкі і пялёсткі васількоў – кілаграм апошніх каштаваў аж 25 рублёў, праўда, насушыць такую масу было вельмі няпроста).
“У аптэцы тады працавала некалькі фасоўшчыкаў: Валянціна Барысаўна Багрэц, Зінаіда Іванаўна Корабава, Галіна Васільеўна Жогаль прынялі мяне ў сваё звяно, навучылі нюансам прафесіі, – распавядае Ірына Анатольеўна. – Работы ўсім хапала: адной толькі “аскарбінкі” на дзіцячае аддзяленне райбальніцы фасавалі па 600 порцый на тыдзень, самі выраблялі супазіторыі (свечкі): прапускалі праз мясарубку масла какавы з лекавымі кампанентамі, а колькі этыкетак трэба было падпісаць… Цяпер падобныя працэсы выконваюцца на фармпрадпрыемствах, мы ж гатуем толькі некаторыя мазі і парашкі, ды і назва маёй спецыяльнасці змянілася”.
Летась плённую працу І.Амбражэвіч ацанілі высокай узнагародай – Ганаровай граматай Віцебскага УП “Фармацыя”.
Яе працоўны дзень пачынаецца з абходу гандлёвай залы: трэба праверыць усе вітрыны, шуфляды і папоўніць тыя, дзе лекі на зыходзе, каб кліентам не даводзілася чакаць, пакуль аптэкар збегае “на склад”. Зрэшты, два светлыя сучасна абсталяваныя пакоі з такім словам зусім не асацыіруюцца. Гэта аптэчная тэрыторыя, дзе “не ступала нага пакупніка”, але для нас загадчык установы Таццяна Уладзіміраўна Полазава зрабіла выключэнне: мы трапілі ў валоданні Ірыны Анатольеўны і паглядзелі, якімі справамі напоўнены яе будні.
Колькі тут усяго… А які бездакорны парадак!.. “Гэта сёння так, – усміхаецца гераіня аповеду. – Прыйшлі б у панядзелак, калі ў нас прывоз лекаў – дык усё было б скрынямі застаўлена. За раз паступае і па некалькі соцень найменняў, трэба зверыць кошт, нанесці цэннік на кожную каробачку, улічыць нумар серыі. Калі паступаюць навінкі – вывучаем інструкцыі. Для ўсіх прэпаратаў вызначана месца на стэлажах. Тут, напрыклад, у нас “венатонікі” – дарэчы, вельмі запатрабаваныя прэпараты, бо варыкоз – распаўсюджаная паталогія, чытала, што яна выяўляецца ў 40 працэнтаў жанчын і кожнага пятага мужчыны. На гэтай палічцы – мазі з дзеючым рэчывам “ібупрафен” чатырох розных вытворцаў. А тут – назальныя кроплі. Іх амаль паўсотні найменняў: вось, напрыклад, германа-палесцінскі “Назакар”, гэта – айчынны “Наксівін”, а самы раскупляльны – “Нафазалін”, вытворчасць якога наладзіў віцебскі “Рубікон”… Гэта раней ад прастуды быў стандартны набор – “Нафцізін”, “Пертусін” ды “Інгаліпт”, цяпер жа прапануем дзясяткі ўсялякіх аналагаў. Зрэшты, што датычыцца апошняга, то ён па-ранейшаму самы папулярны сярод спрэяў ад ангіны – заказваем каля 120 флаконаў у месяц”.
У гаспадарцы Ірыны Анатольеўны заўважылі некалькі лесвічак – як ужо прыгадвалася, укладчыку трэба быць “лёгкім на пад’ём”, бо лекамі запоўнены і антрэсолі. Туды звычайна памяшчаюць прэпараты з новых серый, якія адправяцца ў гандлёвую залу, калі скончацца папярэднія.
Пастаянства характарызуе жанчыну не толькі ў прафесіі, а і ў сямейным жыцці: з мужам Анатолем яны пражылі не адзін дзясятак год, выхавалі двух дзяцей, ёсць ужо і пяцігадовая ўнучка.
Для многіх сродкаў патрэбны асаблівыя ўмовы захоўвання, таму ў аптэцы маецца пяць халадзільнікаў, настроеных на розны рэжым: так, інсулін, інтэрфероны, біялакты патрабуюць 2-8 градусаў, некаторыя мазі – 8-15, усё гэта трэба пільна кантраляваць.
Ірына Анатольеўна адказвае за запаўняльнасць паліц не толькі цэнтральнай, а і трох іншых аптэк, 16 сельскіх ФАПаў. Што датычыцца апошніх, то існуе пералік з 38 прэпаратаў, якія абавязкова павінны прысутнічаць на паліцах, на іншыя ж лекі работнікі штомесяц падаюць заяўкі. Напрыклад, каб “адпрацаваць” адзін толькі Ільюшынскі ФАП (сабраць, аформіць, правесці перамаркіроўку прэпаратаў і іншыя маніпуляцыі) патрэбны цэлы працоўны дзень.
“Ці змагу знайсці прэпарат з закрытымі вачыма? Не спрабавала, але, напэўна, так… За 33 гады вывучыла, дзе што ляжыць, – усміхаецца наша суразмоўца. – Бывае, мне ў выхадныя дзяўчаты тэлефануюць, калі тэрмінова спатрэбіцца тое, чаго няма ў зале. Тады і даводзіцца на памяць называць “каардынаты”.
“Не кожнаму такая манатонная справа па душы, але наша Ірына Анатольеўна ўмее знаходзіць у ёй асалоду, а ўласцівыя ёй адказнасць, скрупулёзнасць, немітуслівасць тут вельмі дарэчы”, – зазначаюць яе калегі. Ну а вы цяпер ведаеце, праз чые клапатлівыя рукі праходзяць усе тыя каробачкі, флакончыкі, цюбікі, што дапамагаюць нам захаваць добрае самаадчуванне.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
