Маштабныя спаборніцтвы для падлеткаў, якія займаюцца міні-футболам, сталі своеасаблівым брэндам нашага раёна. Штогод каманды з розных гарадоў чакаюць, калі ўшацкія арганізатары дашлюць запрашэнні да ўдзелу, і стараюцца аператыўна даць згоду – калі прамарудзіш, месцаў у турнірнай сетцы можа не хапіць. Так, прынамсі, было і сёлета: усе 10 вакансій запоўніліся адразу і некалькім жадаючым давялося адмовіць.
Прыехалі ж ва Ушачы каманды з Мінска і Віцебска, Полацка і Наваполацка, Міёр і расійскага горада Вялікія Лукі. І шчыра кажучы, было крыху хвалююча за нашых 11-12-гадовых футбалістаў: ці змогуць дастойна паказаць сябе ў такой прадстаўнічай кампаніі?
На трыбунах жа на два дні “прапісалася” дружная балельшчыцкая суполка: пахварэць за хлопцаў прыйшлі не толькі таты і мамы, а і дзядулі з бабулямі, суседзі, сябры. І ў нас была нагода бліжэй пазнаёміцца з юнымі футбалістамі і іх групамі падтрымкі. Ніводнага турніру не прапускае мама галкіпера Мішы Кудраўцава Таццяна. “Сын у футболе ўжо чацвёрты год. Памятаю першую таварыскую сустрэчу каманды супраць палачан – гэта быў разгром з двухзначным лікам! І як прыемна бачыць, што цяпер нашы хлопчыкі ўзнімаюцца на п’едэстал абласной спартакіяды школьнікаў!” – падзялілася з намі жанчына. Дарэчы, і на гэтым турніры Міхаіл праявіў сябе выдатна, пра што сведчыла асабістая ўзнагарода – прыз лепшага вратара спаборніцтваў. А якія фінты раз-пораз дэманстраваў вёрткі форвард Данііл Базылеў! “Ён проста апантаны футболам, – расказаў тата хлопчыка Аляксей. – Днямі не маглі яго дачакацца ўвечары з заняткаў, хацелі ўжо трэнеру тэлефанаваць, але тут адчыняюцца дзверы і Данік з гонарам паведамляе: “Я са сваімі пагуляў, са старшакамі, а потым і з мужыкамі!”. Такая стараннасць, ды яшчэ і гены (Аляксей у дзяцінстве наведваў спартшколу ў родным Багушэўску) даюць плён. На прыгаданай вышэй абласной спартакіядзе Данік быў прызнаны лепшым футбалістам фінальнага турніру!
На ўшацкіх жа спаборніцтвах прыз самага карыснага іграка нашай каманды атрымаў Марат Цішкоў, а лаўры лепшага заслужыў Аляксей Салодкін. Яны, а таксама Ілья Сляцкі, Максім Паршонак, гулялі практычна без замен, і калі пасля фінальнай сустрэчы мы падышлі да лаўкі нашай каманды, было бачна, што хлопцы пакінулі на пляцоўцы ўсе сілы і эмоцыі – нават на бліц-інтэрв’ю іх не засталося. Нягледзячы на пашкоджанне нагі, стараўся дапамагчы камандзе Назар Курбака. Свой унёсак у агульны вынік зрабілі Ягор Садоўскі, Андрэй Жарнасек, Антон Качынскі.
• Ушацкі турнір быў прысвечаны Году якасці, і футбол гэтаму адпавядаў.
Гаспадары пляцоўкі бліскуча правялі першы дзень: перамаглі ўсіх чатырох сапернікаў сваёй групы. А вось у фінале нашай камандзе, якая мела самую кароткую лаўку запасных, крыху не хапіла сіл. Згуляўшы ўнічыю з моцнай міёрскай дружынай, ушачане ў вырашальным матчы саступілі расіянам і атрымалі “бронзу”. Вынік, канечне, дастойны, але крыўдны – “золата” было так блізка!
> Трэнер каманды Раман Фядосенка сваімі падапечнымі застаўся задаволены: “Да самааддачы прэтэнзій няма. Паказалі тое, на што зараз здольныя. Віншуем міёрскіх хлопцаў з “золатам”: у нас прынцыповае саперніцтва, так што абавязкова возьмем рэванш! І, канечне, вялікі дзякуй балельшчыкам за моцную падтрымку!”.
Не хавалі ўзнёслых эмоцыі і нашы госці. “На ўшацкім турніры я пабывала ўпершыню – і моцна ўражана ўзроўнем спаборніцтваў, умовамі, якія створаны для гасцей, – падзялілася з намі мама галкіпера міёрскай каманды Юлія Свідуновіч. – Жылі ва ўтульных нумарах новенькага інтэрната, а як смачна кормяць у вашым кафэ – свіная адбіўная, якую нам падалі на вячэру, была проста неверагоднай! Вандруем па турнірах даволі часта – і хачу сказаць, што паездка ва Ушачы абышлася зусім нядорага”. Думаецца, пачуць такую ацэнку будзе прыемна ўсім арганізатарам. Ну а мы будзем чакаць новых спартыўных святаў на нашым спарткомплексе.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
