Трыццаць гадоў стажу ў трох абсалютна розных аддзяленнях Ушацкай бальніцы і стаматалагічным кабінеце паліклінікі, страшныя часы кавіду ў рэанімацыі, штодзённая барацьба за здароўе дачкі…. Прайшоўшы ўсё гэта, Марыя Леанідаўна Аўласенка тым не менш зараз вельмі хвалюецца. Яе намініравалі на званне лаўрэата абласной прэміі імя Героя Савецкага Саюза Зінаіды Тусналобавай-Марчанкі.
Калі вучылася ў Полацкім медыцынскім вучылішчы, якое носіць імя гераічнай франтавічкі, зразумела, не ўяўляла, што такім чынам “перасячэцца” з легендарнай медсястрой. Ніхто ў юнацтве не мяркуе пераадоленне пакут. Яна і зараз думае толькі пра станоўчае, ва ўсім шукае пазітыў, а тым не менш застаецца ранімай, як раней. Хоць і намнога, намнога мацнейшай. Ва ўсялякім выпадку ніколі не паказвае сваіх слёз дзецям.
Навучыцца гэтаму было складана, а з шокавай сітуацыі ад нечаканага ўскладнення пасля перанесенай дачкой простай вятранкі выходзіла некалькі месяцаў. У Віцебску ў бальніцы ляжалі як дзеці з дарослымі, так і без іх, і Марыя Леанідаўна станавілася маці для ўсіх у палаце. Расказвала гісторыі, прыціскала да сябе, не давала замкнуцца ў адзіноце. Сама яна вельмі ўдзячна сваім ушацкім калегам, што падтрымлівалі на працягу адзінаццаці гадоў. Заўсёды віншуе са святамі наваполацкага ўрача, якая аднойчы назначыла і курыравала лячэнне дыстанцыйна, толькі каб не раздзяляць іх. І калі зараз ў рэанімацыю паступае пацыент – яна памятае, што гэта нечы бацька, муж, сын. Асабліва спачувае матулям, ведае, што іх сэрца кроватачыць за кожную дробязь.
“Наша аддзяленне – самае цяжкае ў любы час. Абрываюцца жыцці нават у маладых ад “пенсійных” інсультаў. А якая непамерная нагрузка легла на ўрачоў і медсясцёр у пік кавіду, калі былі запоўнены ўсе ложкі. Я прыйшла ў канцы 2021-га, таксама ўсе маніпуляцыі выконвалі, не здымаючы касцюмаў! А яшчэ пастаянны страх прынесці вірус дамоў, хаця самім медыкам усё ж рэдка ўдавалася засцерагчыся”, – прыгадвае М.Аўласенка. Напэўна ў гэты час і выпрацавала жыццёвую філасофію, якая дапамагае справіцца з любымі нягодамі: “Адштурхоўваюся ад самага горшага. Няма яго, значыць усё добра, вырашальна. Я на ўласным прыкладзе магу сказаць, што мы часта не цэнім таго, што маем. Разумеем, якімі былі шчаслівымі, калі губляем гэта”.
За 2022 год – гэты напружаны як маральна, так і фізічна адрэзак працы – старшая сястра-анестэзіст аддзялення анестэзіялогіі і рэанімацыі атрымала Ганаровую грамату галоўнага ўпраўлення аховы здароўя Віцебскага аблвыканкама. У зоне адказнасці Марыі Леанідаўны і людзі, і апаратура, і лекі – графікі дзяжурстваў, спраўнасць і паверкі абсталявання, наяўнасць прэпаратаў – усё тое, што дапамагае ўрачам захаваць жыццё. Выходзіць старшая медсястра і непасрэдна на сутачныя дзяжурствы. Дзеці ж ужо самастойныя. Ілья – юрыст, зараз працуе ў Расіі. Паліна вучыцца ў дзясятым класе.
Пра безліч бяссонных начэй ведаюць толькі блізкія, а чужыя нават і не здагадваюцца, што ў дачкі былі нейкія праблемы са здароўем. Так, яны пераадолелі іх. Дзяўчынка скончыла “музыкалку” па класе фартэпіяна, але не пакінула хор, у якім часта саліруе. Летась перад выпускным, дзе Паліна была яшчэ і вядучай, Марыя Леанідаўна штодня вазіла яе на рэпетыцыі з лепельскага санаторыя і вяртала назад. Яна пойдзе на любую ахвяру. Звонкі, вельмі прыгожы голас дачкі заўсёды падбадзёрвае маму – у вольную хвіліну яна любіць адкрыць тэлефон з запісамі. Лёгка дапаможа з матэматыкай – дзяўчына сцвярджае, што мама і зараз добра ведае дакладныя дысцыпліны. Каб Паліна расла загартаванай і спартыўнай, як і старэйшы Ілья, маці заўсёды была побач – на лыжах, веласіпедах, у басейне. Сямейныя вылазкі на пляж Аўласенкі закончылі ў канцы жніўня, ну а матуля – 20 верасня. З асаблівым задавальненнем далучылася яна сёлета да актывістак БСЖ на велапрабег да “Лясных азёр” – прыгадала любімага фізрука А.Крывапушчанку і Карпаты, куды школьнікаў вадзілі ў падарожжы. Веласіпед сабраць яна можа з заплюшчанымі вачыма, правы вадзіцеля атрымала раней за мужа, і ў валейболе не саступіць яму – ветэрану МНС, выпускніку Кубліцкай школы, дзе гэты від таксама быў у фаворы. Раней яна была ў складзе каманды бальніцы на раённых і галіновых спаборніцтвах, зараз абараняе гонар калектыву ў лыжных гонках.
У кастрычніку М.Аўласенка будзе святкаваць і яшчэ адну дату – свой 50-гадовы юбілей.
Дзень маці, які сёлета для яе асаблівы, заўсёды быў святам. 14 кастрычніка нарадзілася яе матуля Яўгенія Антонаўна Цвяцінская, якая выхавала васьмёра дружных і дастойных дзяцей. Яе прыклад, спагадлівай да чужой бяды і вельмі працалюбівай, заўсёды перад вачыма. Марыя і Андрэй Аўласенкі сваімі рукамі будавалі і паступова абжывалі дом па вуліцы Надзеі Касцючэнкі – зараз утульны, з ужо вялікімі туямі вакол, аркай-вінаградам і мноствам кветак. У іх, як і ў бацькоў, дружная сям’я, у якой разумеюць пачуццё гумару. Андрэй Аркадзьевіч можа падштурхнуць жонку на самы нелюбімы від занятку, жартам прыгадаўшы, што яна давала клятву Гіпакрату.
Так, яна трымае яе з 1994 года. Здаралася першай вызначаць хваробы ў родных і выратоўваць жыцці чужых людзей, а для дзясяткаў чалавек з’яўляецца яшчэ і кроўнай сястрой. Марыя Леанідаўна – Ганаровы донар Рэспублікі Беларусь.
Вольга КАРАЛЕНКА.
