Сядзібу Генадзя Максімавіча і Валянціны Іванаўны Пятроўскіх ведае, напэўна кожны, хто праязджаў па старой дарозе на Полацк – іх квітнеючы падворак у Кулінаве проста нельга не зачапіць вокам, нават калі сочыш толькі за дарожнай абстаноўкай. Вось і мы пастаянна любаваліся ім праз аўтамабільнае шкло з намерам у наступны раз абавязкова спыніцца – што і зрабілі аднойчы, без папярэджання адчыніўшы калітку з сеткі-рабіцы. Чамусьці не сумняваліся, што сустрэнуць тут добразычліва. Зрэшты, як сведчыць журналісцкі вопыт, “празрыстая” агароджа павялічвае верагоднасць таго, што гаспадары – людзі шчырыя і простыя.
І знаёмства з героямі аповеду выснову пацвердзіла. Даведаўшыся пра мэту нашага візіту, Валянціна Іванаўна ўздыхнула і… гасцінна запрасіла на свой падворак. Чалавек яна па натуры сціплы, празмернай увагі да сябе не любіць, але што зробіш, калі яна “прыкладаецца” да звання пераможцаў раённага конкурсу па добраўпарадкаванні. У доме ж Пятроўскіх на сцяне вісяць аж два лаўрэацкія дыпломы. “Чатыры гады таму Людміла Яўгенаўна Птушка нас прадстаўнікамі Сарочынскага сельсавета вылучыла, а летась вось і яе пераемнік на пасаде старшыні сельвыканкама Віталь Іосіфавіч Клімашэўскі перад падобным фактам паставіў”, – патлумачыла нам гаспадыня.
Ідэальны парадак пануе тут і ў хаце, і на падворку. Так з дзяцінства выхоўвала яе маці – былы палявод арэхаўскай гаспадаркі Вольга Васільеўна Дзярыба. Калі 25 год таму пажылой жанчыне спатрэбіўся догляд, дачка з зяцем пераехалі з Ушач у Кулінава, ды так спадабаўся гэты вясковы куточак, что вырашылі тут застацца. Абнавілі старую хату, аздобілі па сваім гусце падворак.
Генадзь Максімавіч усё жыццё вадзіцелем працаваў – у будаўнічай арганізацыі, ветстанцыі. Тэхніка – яго каронка, у гаражы можа днямі чараваць, трактаркі, агрэгаты для апрацоўкі немалога ўчастка да ладу даводзіць. Ведае толк і ў будаўнічых справах: жонка з гонарам паказвала нам абсталяваную ім летнюю кухню, у якой так любіць гатаваць, утульную драўляную альтанку, што служыць сталовай. “Мы летам у хаце толькі начуем – а так увесь час на свежым паветры”, – тлумачыць жанчына. А яшчэ дадае, шло з мужам ёй вельмі пашчасціла: за 44 гады сумеснага жыцця ніводнага разу нават голас не павысіў. Сваё не зробіць – а людзям дапаможа. Гаспадар жа тым часам адлучыўся па справах, а калі б тут быў, дык напэўна, тое ж самае і пра сваю палавінку расказаў. Усё ў яе руках спорыцца. А любімы занятак Валянціны Іванаўны… праполка: на тутэйшых градках і клумбах – а ні травіначкі, а колькі вазонаў паўсюдна! Дарэчы, у раслінаводстве яна прафесіянал – больш 40 год адпрацавала аграномам у насенінспекцыі. Прызнаецца, што справу сваю вельмі любіла, ды і калектыў выдатны быў – калі ў 2018-м выйшла на пенсію, ногі самі на былую работу заварочвалі. “Што да кветак, то ў мяне, як вы бачыце, няма нічога навамоднага. Жоўтыя рамонкі, якія так мама любіла, аксаміткі, ружы, астры, бальзаміны, лабеліі, бегоніі, петуніі… – распавядае гаспадыня. – Нядаўна жанчына па шашы ехала, спынілася і папрасіла пеларгонію на развод, а ў наступны раз прывезла мне сваю кветку. Любоў да прыгожага нават незнаёмых людзей яднае!”
Пятроўскія, дарэчы, даглядаюць не толькі свой участак, а і навакольную тэрыторыю, не лічаць складаным абкасіць і аўтобусныя прыпынкі – маўляў, яны ж побач з нашым домам, а ў дарожнікаў і так спраў хапае.
Расказвае гаспадыня, што вельмі дапамагаюць ім два сыны, якія жывуць у райцэнтры. Што слова “нявестка” ў яе лексіконе няма – выключна дачкой называе сваю Танечку, якая падарыла ім дзвюх унучак. Старэйшая Ксюша вучыцца ў аграрным каледжы, а выразкі з артыкуламі “Патрыёта” пра таленавітую юную піяністку Насцю Пятроўскую дзядуля з бабуляй збіраюць у калекцыю. Кожнае лета ў Кулінава з Масквы прыязджае ўнук Мікіта. Вёска ў іх дружная, суседзі добрыя – так што зусім непатрэбны тут шчыльныя агароджы.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
