Прыкметнае адрозненне сёлетняга Дня будаўніка ад папярэдніх – і аддзелачнікаў, і муляраў, і сталяроў атрымалася застаць на месцы. І для гэтага не спатрэбілася дамаўляцца на сустрэчу ранкам ці адвячоркам. Літаральна ўсе працавалі ў гарпасёлку і ў Градзянцы.
Работы адначасова на двух аб’ектах, падрыхтоўка мерапрыемства напярэдадні прафесійнага свята, а ў адміністрацыйным будынку ПМК-66 – цішыня, якую і ў бязветранае надвор’е ў лесе не адчуеш. Не дзіўна: працаўнікі адразу накіроўваюцца на аб’екты, ну а ў адміністрацыі – бухгалтар, кадравік, дырэктар, якога ў кабінеце таксама ніколі не застанеш, паколькі і за інжынера, і за прараба. Аптымізацыя і сумяшчэнне абавязкаў – гэта першае, з чаго пачаў М.П.Грыневіч, узначаліўшы арганізацыю. І атрымалася павысіць прадукцыйнасць, выйсці няхай і на невялікую, аднак станоўчую рэнтабельнасць, і галоўнае – не павялічваць, а скарачаць даўгі, зарабляючы.
Аб’ёмы выкананых работ у паўтара раза перавышаюць мінулагоднія. Без аб’ектаў не сядзелі і летась, аднак сёлета яны на месцы, у гарпасёлку, што значна скарачае затраты. Ні паліва на аўтобус, ні камандзіровачных. Выручка вырасла на 140 працэнтаў, у тым ліку і ад аказваемых паслуг, у чым М.П. Грыневіч заўважыў рэальны плён рэкламы ў “Патрыёце”. Заліваюць прыватнікі фундамент, вялікія аб’ёмы, навошта самім гравій з вадой цягаць, а калі падлічыць сабекошт, то ў ПМК-66 яшчэ і танней атрымаецца. Вось і заказваюць арганізацыі і людзі, за паўгода – на 45 тысяч рублёў, а яшчэ на 60 – паслугі амкадора, экскаватара, крана.
У арганізацыі “на вышыні”, лічу, асноўны паказчык, што сведчыць аб развіцці: фонд заработнай платы не перавышае 25 працэнтаў ад выручкі. Груба кажучы, не праядаецца заробленае. Зарплата таксама вырасла і сярэдняя за паўгоддзе склала роўна тысячу рублёў. Не вялікая, канечне, аднак у людзей са стажам і якія сядзяць не на адным крэсле, рэальна вышэйшая.
Паколькі наша будаўнічая арганізацыя – пастаянны субпадрадчык Шумілінскай ПМК-70, то самастойна заказы не шукае. Тэндары праводзіць галаўное прадпрыемства, калі-небудзь спецыяльна пад ушачан, як рамонт другога паверха будынка ТЦСАН у Градзянцы, але пераважна вядуць работы паралельна, як на будаўніцтве шматпавярхоўкі два гады таму, інтэрната для спартсменаў летась і сёлета. Прычым, аддзяленні ТЦСАН працуюць у штатным рэжыме, а наведвальнікі гурткоў, мабыць, наогул не здагадваюцца аб рэканструкцыі. З параднага боку і на першым паверсе ўсё ў парадку. А на другім… поўная разруха – ні палоў, ні дзвярэй, і пыл слупом. Рэдкі выпадак, калі рамонт не перашкаджае рабоце, ацаніць яго варты толькі той, хто працаваў паралельна з будоўляй. Крэатыўшчыкі з ПМК-66 нават спецыяльна дзверы прарубілі з тыльнага боку. І мяркуюць здаць аб’ект у верасні. Патрэсканая тынкоўка сцен мяняецца на гіпсакардон, робіцца сцяжка швоў, потым тынкоўка і афарбоўка. Заменяць падлогу і дзверы. Таму да брыгады аддзелачнікаў далучыліся цесляры, усё ж пакінуўшы на інтэрнаце двух работнікаў. “Ад фундаменту да даху там былі. Дзверы, вокны, усе казыркі і выступы. Мы звычайна там, дзе цяжэй і вышэй, – смяецца брыгадзір Аляксей Адольфавіч Герасімаў. – Не ў крыўдзе, разумеем, што шумілінцы ў праве выбіраць больш прыбытковыя работы. Але часцей за ўсё ідзём паралельна. А сёлета маем і значны выйгрыш – дома, працоўны дзень пачынаецца ў 8 і заканчваецца ў 17, калі, канечне, не трэба нешта завяршыць тэрмінова. З гэтым ніколі праблем не паўставала. Не адбываць прыходзім, а з душой працаваць. Жывём не ў задавальненне, а з задавальненнем. Вось і моладзь падцягваецца”, – аптымістычна перасыпаў афарызмамі Аляксей. А на аб’екце побач з бывалымі, сапраўды, палова юнакоў.
“Моладзь патрэбна. Не толькі ПМК-66, але і ўвесь раён трымаецца на работніках старэйшага пакалення, – кажа дырэктар Мікалай Паўлавіч Грыневіч, знаёмячы з нязменным касцяком прадпрыемства. – З перабудовачных часоў на будоўлі муляр Аляксандр Станіслававіч Манецкі, цясляр Аляксандр Вітальевіч Касіч, аддзелачнік Наталля Лявонаўна Бародзіч, стропальшчык Сяргей Уладзіміравіч Дзегцяроў, вадзіцель Павел Мікалаевіч Бурак. Некаторыя з іх ужо на пенсіі, таму заўсёды рады прыходу новых кадраў, імкнёмся падтрымаць, ну а навучыць ёсць каму”.
Дарэчы, сёлета зноў, другі год запар, узнагароду атрымаў муляр Мікалай Маккавееў: не па прынцыпе “кожнай сястрыцы па завушніцы”, а па аддачы. А нашу размову з дырэктарам у чарговы раз перарваў тэлефонны званок. “Колькі паліва”, “Каму хутчэй патрэбны бетон”. “Хто будзе рабіць сцёк” для ліўнёўкі на інтэрнаце. Шмат цякучых і рашаемых пытанняў. Мікалай Паўлавіч неяк падлічыў – 180 тэлефанаванняў толькі да абеду. Такі ў іх рытм пры дэфіцыце кадраў.
