Нішто так не вывярае пачуцці, як час. Калі разам пройдзена па жыцці пяць дзесяткаў гадоў, то дастаткова бывае толькі погляду, каб зразумець адзін аднаго, ці дотыку рукі, каб перадаць пяшчоту і ласку. Кузьма Дзмітрыевіч і Марыя Сямёнаўна Карабані з вёскі Ільюшына лічаць сябе шчаслівымі людзьмі. Яны не страцілі з гадамі павагу адзін да аднаго, змаглі пранесці сваё каханне праз усё жыццё. А пра тое, ці жыве гэтае каханне ў сэрцах сёння, не трэба было нават пытаць: пра яго яскрава гаварылі вочы і тая цеплыня, з якой муж і жонка расказвалі адзін пра аднаго. 
Здаецца, сама прырода паклапацілася пра тое, каб гэтыя людзі былі разам. Кузьма Дзмітрыевіч і Марыя Сямёнаўна ведалі адзін аднаго, можна сказаць, усё жыццё. Па адных вясковых сцежках хадзілі, на вячорках пад гармонік разам танцавалі. Але заўважылі адзін аднаго толькі тады, калі жартаўнік-Амур пусціў сваю стралу, патрапіўшы ў сэрцы абодвух.
Лёсы гэтых людзей складваліся вельмі падобна. Рана засталіся без бацькоў. Хадзілі ў адну школу. На іх плечы леглі шматлікія клопаты па гаспадарцы, а таму працягваць навучанне не было магчымасці.
… Кузьма, адслужыўшы ў арміі, вярнуўся дамоў. Нягледзячы на занятасць, знаходзіў час, каб прыйсці на танцы. Прыходзіла і Марыя. Аднойчы ў хлопца нібы адкрыліся вочы: ён зусім інакш паглядзеў на маладую, прыгожую і сціплую дзяўчыну. Марыя таксама не засталася раўнадушнай да ўвагі галантнага, спакойнага і прывабнага хлопца. Так пачалося іх каханне, якое перасягнула ўжо паўвекавы рубеж.
– Пашпарт пасля вяселля мяняць не прыйшлося, – жартуе зараз жанчына. – Мы ж абодва Карабані, хаця ніякіх сваяцкіх адносінаў не мелі.
Ствараючы сям’ю, Кузьма Дзмітрыевіч і Марыя Сямёнаўна не баяліся цяжкай працы. Будавалі дом, абжываліся, гадавалі дзяцей. Кузьма Дзмітрыевіч працаваў токарам у калгасе, а перад выхадам на пенсію – сантэхнікам у мясцовай школе. Марыя Сямёнаўна 20 гадоў адпрацавала на ферме. Малакаправодаў у той час не было і ўсю працу трэба было выконваць уручную. А яшчэ свая гаспадарка ў Карабанёў была немалая: карова, конь, свінні, куры.
Цяпер, калі мінула ўжо крыху больш за 50 гадоў сумеснага жыцця, Кузьма Дзмітрыевіч і Марыя Сямёнаўна могуць смела сказаць, што жыццё пражылі недарэмна. Яны ўклалі ўсю душу ў сваіх дзяцей, якія падарылі ім чатырох унукаў і двух праўнукаў (на жаль, не так даўно сын пайшоў з жыцця). Шчырай працай заслужылі павагу і аўтарытэт сярод былых калег, суседзяў, знаёмых. Кузьма Дзмітрыевіч і Марыя Сямёнаўна і зараз без справы не сядзяць: агароды садзяць, бульбу вырошчваюць, гаспадарку трымаюць.
Калі доўгімі асеннімі і зімнімі вечарамі выпадае вольная хвілінка, Марыя Сямёнаўна бярэцца за пруткі і вяжа. Рукадзельніца ў маладосці была яна выдатная! І зараз саграваюць родных і блізкіх цёплыя рэчы, звязаныя яе ўмелымі рукамі.
У жыцці ўсякае бывала. Але ўсе ў вёсцы ведаюць, што ў доме Кузьмы Дзмітрыевіча і Марыі Сямёнаўны заўсёды былі мір і згода. Сакрэт дружнай сям’і, лічаць Карабані, не ў тым, каб не сварыцца, а ў тым, каб умець не пакрыўдзіць любімага чалавека.
Па-добраму зайздросціш людзям, якія праз усё жыццё пранеслі цёплыя пачуцці адзін да аднаго. Калі чуеш, як праз 50 гадоў сумеснага жыцця муж ласкава называе сваю жонку “мая Маруся”, пераконваешся ў тым, што сапраўднае каханне існуе. Кузьма Дзмітрыевіч і Марыя Сямёнаўна лічаць, што гэта пачуццё, колькі б ні прайшло гадоў, не старэе, становіцца сапраўднай каштоўнасцю. Золатам сталі тыя 50 гадоў, якія яны душа ў душу пражылі разам.
К.КАВАЛЕЎСКАЯ.
