Ураджэнку Касароў А.В.Шахноўскую па праве можна назваць універсальным спецыялістам. За 40 гадоў прафесійнай дзейнасці на пасадзе медыцынскай сястры ёй даводзілася сутыкацца з “балячкамі” самага рознага профілю, праводзіць дзясяткі відаў маніпуляцый. У прыёмным аддзяленні Ушацкай райбальніцы, дзе зараз працуе, Ала Віктараўна – правая рука дзяжурнага доктара, душа невялікага, аднак дружнага калектыву.
Звязаць сваё жыццё з медыцынай гераіня нашага аповеду марыла з дзяцінства. Узброіўшыся цацачным наборам медабсталявання, неабходныя навыкі “адпрацоўвала” на ляльках. Жаданне дапамагаць людзям з часам толькі крэпла, таму пасля заканчэння 10 класаў Вялікадолецкай школы Ала Віктараўна падала дакументы ў Полацкае медвучылішча і без праблем стала яго студэнткай.
– Калі ў 1981-м прыйшоў час размеркавання, каб быць бліжэй да дома і бацькоў, сама папрасілася ва Ушачы, – расказвае жанчына. – Пачынала працоўную дзейнасць на даволі складаным участку – у тэрапеўтычным аддзяленні райбальніцы, якое ў той час было трохпаставым і магло адначасова змяшчаць да сотні чалавек. Першыя тры гады адказвала выключна за працэдуры – рабіла ін’екцыі, зандзіраванне, ставіла кропельніцы… Так “набіла руку” і стала паставой медыцынскай сястрой. Вось толькі доўга на гэтай пасадзе не затрымалася: выйшла замуж за вайскоўца і ў 1985-м разам з ім паехала на Далёкі Усход, у Амурскую вобласць.
Дарэчы, і там наша зямлячка заставалася вернай абранай прафесіі – працавала ў санчасці, “тэрапіі” і “траўматалогіі” розных бальніц (другую палавіну пераразмяркоўвалі па ваенных частках, таму некалькі разоў даводзілася мяняць месца жыхарства). Калі ж пасля развалу Савецкага Саюза і кар’ера мужа рушылася, на сямейным савеце было прынята рашэнне вярнуцца ў Беларусь. Некаторы час жылі і працавалі ў Наваполацку, Ала Віктараўна – у траўматалагічным аддзяленні гарадской бальніцы.
Лёс падрыхтаваў жанчыне вельмі сур’ёзнае выпрабаванне: рана не стала яе каханага. Тады з маленькай дачушкай яна прыехала ў родныя Ушачы і зноў уладкавалася ў райбальніцу, спачатку – у “тэрапію”, а пасля яго “скарачэння” – у прыёмны пакой.
– Добра памятаю сваё першае дзяжурства на новым месцы, – падзялілася з намі А.В.Шахноўская. – Быў суботні лютаўскі дзень. Ад цішыні і спакою, што панавалі ў аддзяленні, з непрывычкі аж мурашкі беглі па целе. “А пацыенты дзе?” – пыталася ў санітарачкі, што тут працавала не першы год. Тая толькі ўсміхалася: “Радуйцеся: такое бывае не часта!” І сапраўды, падобных спакойных змен – з не больш чым 5 пацыентамі – у маёй практыцы больш не было.
Звычайна за адно дзяжурства да Алы Віктараўны трапляе па некалькі дзясяткаў хворых і каля паўсотні вадзіцеляў, якія праходзяць перадрэйсавы медагляд. У начны і вячэрні час па назначэнні дзяжурнага ўрача яна і кардыяграму пацыенту зробіць, і забор крыві правядзе, і гіпс накладзе. У адсутнасць дыспетчара прымае таксама выклікі па “хуткай”, а калі абедзве брыгады знаходзяцца на выездзе, каардынуе іх рух. Калі ж у экстранных выпадках транспарт толькі адпраўляецца да пацыента, у прыёмным пакоі ўжо выклікаюцца неабходныя спецыялісты, санавіяцыя, рыхтуюцца кабінеты для правядзення рознага віду даследаванняў, рэанімацыя.
У такой рабоце, вядома, без камунікабельнасці, псіхалагічнай устойлівасці, цярплівасці не абысціся. І Ала Віктараўна валодае гэтымі якасцямі! Да кожнага пацыента яна стараецца знайсці падыход – з адным пажартуе, з іншым – трымаецца сур’ёзна.
– Нягледзячы на 40-гадовы працоўны стаж, усё ж перыядычна даводзіцца карыстацца прынцыпам “вочы баяцца – рукі робяць”, – прызнаецца А.В.Шахноўская. – Заўсёды хвалююся, калі да нас трапляюць цяжкія хворыя, дзеці. Але збіраю эмоцыі ў кулак і накіроўваю ўсе сілы на аказанне неабходнай чалавеку дапамогі.
Не адмаўляе ў ёй Ала Віктараўна і сваім знаёмым. Трэба зрабіць укол – калі ласка, дапамагчы змерыць ціск – таксама не праблема. Жанчына, сапраўды, любіць справу, якой займаецца. Нават зараз, у няпросты эпідсезон, калі і колькасць пацыентаў у бальніцы павялічылася, і трэба выконваць свае абавязкі ў сродках аховы (не надта зручных касцюмах, рэспіратарах, шчытках), на работу яна ідзе з радасцю.
Думае пра яе А.В.Шахноўская нават дома (часова “выратоўваюць” хіба што агародніцкія справы ў родных Касарах, кветкаводства, якім захапляецца, веласіпедныя прагулкі і цёплыя пасядзелкі з блізкімі) – абавязкова патэлефануе калегам, пацікавіцца станам пацыентаў, якіх афармляла ў стацыянар.
Адказны падыход да прафесійных абавязкаў, стараннасць медыцынскай сястры высока цэняць у калектыве райбальніцы, таму занясенне прозвішча Алы Віктараўны па выніках работы за 2020 год на раённую Дошку гонару ўсе лічаць стапрацэнтна апраўданым.
Кацярына КАВАЛЕЎСКАЯ.
