Вакол участка Мікалая Мікалаевіча няма агароджы, яна толькі вакол агародчыка. Садовыя дрэвы на зялёным травяным дыване, шырокі краявід аж да цэнтральнай, шашэйнай дарогі ўжо шмат гавораць пра гаспадара. Не інакш, як чалавек ён разгорнутай душы, не заціснуты ні ў якія мяшчанскія рамкі. А калі мае гаспадарку, дык гэта ж не мяшчанства, а працавітасць.
Вакол дома вольна, а частку ўчастка займаюць дагледжаныя пасадкі бульбы, рознай агародніны. Пад вокнамі ёсць месца кветкам.
У двары сустракае няходжаных гасцей злы сабака, які навязаны паводдаль ад хаты, ён, відаць, у ролі званка, паведамлення гаспадарам, што нехта ідзе. Зайшла ў хату, нікога няма. Праз некалькі хвілін з хлява выйшаў з даёнкай у руках высокі мужчына ў рабочым халаце.
Адразу было відаць, што перада мной чалавек працавіты. Ён заўважыў, што жонка паехала на пахаванне былога суседа, які ў свой час накіраваўся ў горад, занёс даёнку з малаком у хату і па маёй просьбе пачаў аповед пра сябе.
Самыя глыбокія ўспаміны гэтага чалавека – аб вайне. У яе пачатку Мікалаю споўнілася ўсяго восем гадоў. Іх, дзяцей, было трое ў маці. Бацьку ў 1939-м як узялі на фінскую вайну, так ён і не вярнуўся. Сям’я жыла ў вёсцы Кісялёва на Мосаршчыне. У Вялікую Айчынную гэта была нейтральная, небяспечная зона. І Свідзінскім давялося пераехаць на партызанскую, да дзядулі ў Рубанікі. Там быў штаб брыгады Панамарэнкі ў доме Івана Спірыдавіча Рубаніка, сталовая. На вачах Мікалая праходзіла жыццё нашых змагароў. Некаторыя з іх размяшчаліся сем’ямі па хатах. Прыязджаў камбрыг Лабанок. У 1943-м годзе памер дзядуля Мікалая, пазней – бабуля.
Пасля вайны хлопец жыў са сваёй мамай. Ежы, нават хлеба, не хапала. У такіх умовах ён вучыўся. Школа, як сёння прыгадвае ветэран, давала не толькі веды, а вучыла і сумленню, якое засталося з удзячным вучнем да сённяшняга. Скончыў восем класаў і хутчэй пайшоў працаваць у калгас. З таго дня і пачалася яго працоўная загартоўка.
Аднак фізічная праца не давала Мікалаю Свідзінскаму поўнага задавальнення, хацелася вучыцца. І ён паступае ў Бігосаўскі сельскагаспадарчы тэхнікум, авалодвае заатэхніяй. Паступова становіцца добрым спецыялістам у калгасе, дзе працаваў да 1976-га. Але давялося пакінуць любімую работу. Мікалай Мікалаевіч далейшы свой жыццёвы шлях памяняў кардынальна, паехаў у Наваполацк. Уладкаваўся на “Вымяральнік”, стаў на чаргу на кватэру, быў трынаццатым па ліку. У хуткім часе сям’я атрымала жыллё. Васемнаццаць гадоў адпрацаваў Мікалай Мікалаевіч на “Вымяральніку”, і ўсё роўна вярнуўся дадому. Цяпер вось займаецца хатнімі справамі. Да нядаўняга часу яны з жонкай трымалі дзвюх кароў, быкоў. Хапае і цяпер жывёлы ў асабістай гаспадарцы: карова, конь, парсюк, авечкі, куры. Займаўся гаспадар і пчалярствам.
У вясковага жыхара не павінен быць пусты хлеў, лічыць Мікалай Мікалаевіч, пакуль сілы ёсць, трэба працаваць на карысць сабе, сваёй сям’і. Прыемна, калі ёсць што паставіць на стол, сустракаючы дзяцей. А ў Свідзінскіх іх двое, добра ўладкаваліся ў горадзе, а дадому ўсё роўна імкнуцца, бо вёска прыцягвае многім, і перш за ўсё як малая радзіма продкаў, сваім натуральным укладам, прыгажосцю краявідаў.
