Назіраць за работай гэтай жанчыны без захаплення проста нельга. Усе рухі Ларысы Віктараўны Аўдошкі адточаны да такога аўтаматызму, што, здаецца, сваю справу яна можа выконваць з заплюшчанымі вачыма. “Пасцельную бялізну ці шторы дык, напэўна, і пашыла б навобмацак, – усміхаецца жанчына такому майму меркаванню. – Але ж аперацыя, на якой я занята сёння, даволі складаная, так што трэба глядзець ва ўсе вочы!”
Да самых адказных участкаў работы ёй не прывыкаць. У дзень нашай размовы ў швейным цэху прамкамбіната было “горача”: да канца змены імкнуліся дашыць 100 касцюмаў для зваршчыкаў – на выкананне тэрміновага заказу з Мінска былі адведзены няпоўныя два дні. Ларысе Віктараўне, як адной з самых умелых і вопытных работніц, даручылі аддзелку бартоў і ўшыванне ў касцюмы вогнеўпорных скураных уставак, якія будуць абараняць зваршчыкаў. Для таго, каб прашыць спілак (так называецца адмысловы матэрыял, што па выглядзе нагадвае велюр), патрэбна спецыяльная машына з дзвюма іголкамі, а Л.Аўдошка – адна з нямногіх швачак, што валодаюць такімі аперацыямі.
Канечне, за больш чым тры дзясяткі год, праведзеных на прадпрыемстве, сакрэтаў у швейным майстэрстве для яе не засталося. І зараз не верыцца, што прыйшла Ларыса на прамкамбінат, як кажуць, з вуліцы – і шыць не ўмела абсалютна. Небагатая сям’я з Пад’язна сродкаў на вучобу дачкі не мела. Пасля заканчэння школы яна паехала да сваякоў у Курск, уладкавалася на завод, але гарадское жыццё зусім не спадабалася. А вось работа швачкі, што знайшлася ва Ушачах, лоўкай і звыклай да працы вясковай дзяўчыне прыйшлася па душы. І зараз яна з цеплынёй прыгадвае майстра Галіну Вікенцьеўну Жаваранак, якая навучыла яе азам прафесіі. А яшчэ вельмі дапамагла Валянціна Мугака – калі Ларыса прыйшла ў цэх, Валя ўжо адпрацавала тут пару год пасля вучылішча і ўзяла шэфства над новенькай. “Рознае было. І пальцы прабівала, і сапсаваныя рэчы перашывала, але ж я заўсёды надзвычай балюча перажывала крытыку ў свой адрас, таму вельмі старалася не даваць для яе нагоды”, – расказвае Ларыса Віктараўна.
Зараз яна сама з’яўляецца настаўніцай для маладых дзяўчат, і абсалютна ўсе калегі ставяцца да яе з павагай. “З гэтым чалавекам прыемна працаваць: проста не памятаю выпадку, каб яна ў чымсьці адмовіла. Калі за справу бярэцца Ларыса Віктараўна – усё будзе выканана хутка і якасна!” – адзначае начальнік швейнага цэха Алена Казьяніна. “Вельмі рада, што па выніках работы за мінулы год прозвішча нашай Ларысы занесена на раённую Дошку гонару – яна гэта цалкам заслугоўвае! Кожны раз, як іду па цэнтральнай плошчы, любуюся яе прыгожым партрэтам, – радуецца за калегу Наталля Полазава.
Сама ж швачка прызнаецца, што “лепшага месца, чым прамкамбінат, няма”, бо тут і цудоўны калектыў, і любімая работа, да якой так трывала прымацаваў лёс. І нават яе спадарожнік жыцця працуе побач, на гэтым жа прадпрыемстве. Ганарацца сваёй маці і дзве дарослыя дачкі, якія таксама засталіся жыць у родным пасёлку і выбралі рабочыя прафесіі. Мяне ж знаёмства з Ларысай Віктараўнай Аўдошкай у чарговы раз пераканала, што менавіта на такіх людзях – сціплых, добразычлівых, штодня занятых стваральнай працай – трымаецца наша жыццё.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
