Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь гарантуе кожнаму нашаму грамадзяніну права на працу, адпачынак, адукацыю, удзел у культурным жыцці, свабоду перамяшчэння. Але ёсць катэгорыя людзей, якой рэалізаваць гэтыя правы не так проста – маю на ўвазе асоб з абмежаванымі фізічнымі магчымасцямі. Менавіта іх адаптацыі ў грамадстве прысвечана падпраграма “Безбар’ернае асяроддзе жыццядзейнасці інвалідаў і фізічна аслабленых асоб” Дзяржаўнай праграмы аб сацыяльнай абароне і садзейнічанні занятасці насельніцтва на 20162020 гады, закліканая паспрыяць ухіленню натуральных, інфармацыйнакамунікацыйных і архітэктурных перашкод, што абмяжоўваюць доступ інвалідаў да сацыяльных аб’ектаў, замінаюць іх руху.
Менавіта апошняя праблема асабліва хвалюе жыхара райцэнтра, інвалідакалясачніка Уладзіміра Іванавіча Лазарэнку, які неаднойчы праз газету выказваў свае меркаванні па гэтай тэме. У прыватнасці, год таму мужчына ўзнімаў на нашых старонках пытанне неадпаведнасці існуючым нормам і міжнародным стандартам вуглоў з’езду паміж дарогай і тратуарамі на перакрыжаванні Ленінскай і Савецкай, наракаў на адсутнасць яго ў канцы тратуара ля павароту ў двор дома №16 па Ленінскай, немагчымасць узняцца па існаваўшым у той час пандусе будынку РКБА. Нагадаем, што частка ўзнятых інвалідам першай групы пытанняў была аператыўна знята: у прыватнасці, быў пераабсталяваны прыгаданы пандус. Зроблены і з’езд з выкладзенага пліткай тратуару непадалёк ад будынку, вось толькі зноў жа з яўным парушэннем тэхнічных нарматываў – вугал ухілу, які павінен складаць ад 8 да 20 градусаў, тут намнога большы, а таму заехаць па ім на тратуар інвалідукалясачніку немагчыма. Вядома ж, падоўжыць з’езд за кошт даволі вузкай праезнай часткі дарогі нельга, але ж гэтае патрабаванне трэба было ўлічыць пры будаўніцтве тратуара, зрабіўшы, напрыклад, яго паніжэнне, як гэта звычайна робіцца ў гарадах. Вельмі добра, што зараз будуюцца плітачныя тратуары ў цэнтры гарпасёлка, але ва У.І.Лазарэнкі і іншых ушацкіх інвалідаў ёсць сумненні, што яны змогуць карыстацца гэтымі камфортнымі пешаходнымі дарожкамі.
– Дзе гэтыя інваліды? Навошта для некалькіх чалавек, якія будуць падымацца па пандусах, выдаткоўваць на іх сродкі? – такое часам даводзіцца чуць ад асобных грамадзян, – з сумам зазначае Уладзімір Іванавіч. – Але ж яны не ўлічваюць той горкі фактар, што ніхто не застрахаваны ад захворванняў, няшчасных выпадкаў, траўматызму, што цягне за сабой інваліднасць і звязаныя з ёй нязручнасці. Мы не патрабуем нічога асаблівага – мы проста хочам адчуваць сябе паўнапраўнымі членамі нашага грамадства, а для гэта патрэбна, каб спецыялісты, адказныя за выкананне існуючых патрабаванняў, сумленна выконвалі свае абавязкі.
Наталля БАГДАНОВІЧ.
У Беларусі пражывае каля 20 тысяч інвалідаўкалясачнікаў, больш трох дзясяткаў такіх людзей жывуць у нашым раёне.
