На счету молодого врача анестезиолога-реаниматолога Александра Вусько уже немало спасённых жизней

Напэўна, многім даводзілася бачыць работу рэанімацыі ў кіно. А вось наяве назіраць за гэтым адважыцца ўсё ж не кожны. Сэрца сціскае ціхі жах перад страшнай хваробай, якая пазбаўляе чалавека магчымасці хадзіць, размаўляць і, нарэшце, проста дыхаць самастойна – без шматлікіх трубачак і правадоў, якімі абвіта яго цела. Яны ж, работнікі рэанімацыі, бачаць гэта пастаянна, штодня ўступаючы ў бязлітасную барацьбу за чалавечае жыццё.

Дзіцячая мара стаць урачом, навучанне ў Лужаснянскай гімназіі і Віцебскім медыцынскім універсітэце прывялі ў няпростую, але такую патрэбную прафесію ўраджэнца Малых Долец Аляксандра Сяргеевіча Вусько. Пасля праходжання інтэрнатуры ў Наваполацку два гады таму кваліфікаваны ўрач анестэзіёлаг-рэаніматолаг прыйшоў на працу ва Ушацкую ЦРБ.

— Калі ацэньваць складанасць нашай прафесіі па дзесяцібальнай шкале, то ўказальнік, думаю, спыніцца на апошняй, самай высокай лічбе, — адзначае Аляксандр Сяргеевіч, — Кожнае дзяжурства (а доўжыцца яно 24 гадзіны!) не падобнае на папярэдняе. Адно праходзіць адносна спакойна, іншае патрабуе максімальнай канцэнтрацыі. Памятаю, як нядаўна ў нашым аддзяленні, разлічаным на 6 ложкаў, знаходзілася якраз столькі пацыентаў, яшчэ адзін – на аперацыйным стале, а хуткая дапамога везла другога, у цяжкім стане, без прытомнасці…

Да такіх форс-мажорных сітуацый у аддзяленні анестэзіялогіі-рэанімацыі і інтэнсіўнай тэрапіі Ушацкай ЦРБ гатовы. Дарэчы, гэта і прывабіла А.С.Вусько падчас выбару спецыялізацыі і размеркавання на малую радзіму. Як зараз прызнаецца, боязі, нават у першыя дні работы, не было, паколькі побач знаходзіліся вопытныя калегі. Хаця, канечне, у начны час складаней: уся адказнасць кладзецца на плечы аднаго дзяжурнага ўрача анестэзіёлага-рэаніматолага і медыцынскай сястры.

– Мяне як доктара непакоіць тое, што ўсё часцей з-за абыякавых адносінаў да свайго здароўя ў рэанімацыю трапляюць маладыя людзі, — адзначае Аляксандр Сяргеевіч. — Так, на гэтым тыдні ў аддзяленне паступіў 30-гадовы мужчына з апёкамі 40 працэнтаў плошчы цела – заснуў у стане алкагольнага ап’янення з цыгарэтай. На аперацыйным стале з разрывам адзінай ныркі (першай пазбавіўся раней) аказаўся нядаўна яшчэ адзін ушачанін – 12 гадзін доўжылася аперацыя, тыдзень мужчына ляжаў у рэанімацыі. А зараз зноў гуляе па райцэнтры… нецвярозым.

Работа ўрача анестэзіёлага-рэаніматолага – у многім універсальная. Зімой, калі на Ушаччыне дзеці пачалі масава хварэць на пнеўманію, А.С.Вусько разам з іншымі спецыялістамі ажыццяўляў прафілактычныя агляды маленькіх жыхароў раёна. Даводзілася праводзіць у аддзяленні і дастаткова неспецыфічныя працэдуры – напрыклад, прымаць роды.

Аляксандр Сяргеевіч любіць сваю прафесію. Яму не аднойчы прапаноўвалі прэстыжную работу ў бальніцах абласнога цэнтра і нават сталіцы. Тым не менш, пакідаць родныя Ушачы герой нашага аповеду пакуль не збіраецца: тут жывуць бацькі, родныя, сябры. “Хіба толькі на пасаду міністра аховы здароўя яго адпусцім”, – жартуе загадчык аддзялення анестэзіялогіі-рэанімацыі і інтэнсіўнай тэрапіі, намеснік галоўнага ўрача ЦРБ Аляксандр Віктаравіч Паншын.

З зайздросным пастаянствам прымаюць удзячныя словы за годнае выхаванне сына бацькі Аляксандра Сяргеевіча. Яно і не дзіўна: у “паслужным спісе” доктара нямала выратаваных жыццяў. Дарэчы, прафесію медыка выбрала і яго малодшая сястра Наталля.

Гледзячы на суразмоўцу, прыемнага і абаяльнага маладога чалавека, міжволі ловіш сябе на думцы, як часта яму даводзіцца бачыць чалавечы боль і пакуты. Без супердакладнай работы ўрача анестэзіёлага-рэаніматолага немагчымы поспех любой, нават самай простай аперацыі. Павышаная стрэсаўстойлівасць, максімальная адказнасць, уважлівасць — менавіта гэтыя рысы характару дапамагаюць А.С.Вусько штодня ўступаць у барацьбу з цяжкімі хваробамі і абавязкова ў ёй перамагаць.

Кацярына КАВАЛЕЎСКАЯ.