У мінулыя выхадныя пабывала ў Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Янкі Купалы, нават не пакідаючы тэрыторыі раёна. Народны артыст Беларусі Генадзь Гарбук правёў першую творчую вечырыну на сваёй малой радзіме, сярод такіх жа як і ён адпачываючых у санаторыі «Лясныя азёры». І якой была гэта вечарына: «брава» і апладысменты пасля кожнага маналога ці песні, аўтографы, фотаздымкі на памяць. І шчаслівы артыст, дарэчы, вельмі адкрыты і просты ў зносінах, які пагадзіўся ў чарговы раз расказаць пра сябе.
– Хваляваліся перад выступленнем?
– Вельмі. (Перад гэтым Генадзь Міхайлавіч тры дні рэпетыраваў з акампаніятарам Уладзімірам Нікіценкам са скрупулёзнасцю, уласцівай толькі сур’ёзнаму артысту).
– Генадзь Міхайлавіч, у вас столькі ўзнагарод, званняў. Вы адчуваеце сябе шчаслівым чалавекам?
– Так. У мяне багатае шчаслівае творчае жыццё. І не толькі ў мінулым. Я і зараз у cкладзе трупы і запатрабаваны. У мяне пяцёра ўнукаў і нават праўнучка.
– У якім спектаклі будзеце іграць?
– П’еса зусім маладога драматурга «Тата».
– Вы іграеце тату?
– Так, тату пры жыцці і тату-нябожчыка.
– Не засмучае іграць нябожчыка?
– Зусім не. Пасля таго як сыграў труп у адным з фільмаў, на гэта проста не звяртаю ўвагі. Гэта было на «Ленфільме» ў 90-я гады. Я не проста ляжаў у труне, а мяне на самой справе закалацілі цвікамі і нават засыпалі зямлёй. Вось гэта было жудасна. Фільма я потым так і не бачыў.
– Вы ўдзельнічалі ў здымках працягу «Белых Росаў»?
– Я прачытаў сцэнарый Аляксея Дударава, ён мне вельмі спадабаўся, шкада, што пры здымках унесены змены. Стужка ўжо знята, аднак без мяне. Я ўдзельнічаў у пробах у той час, калі былі праблемы з каленямі і я вельмі дрэнна рухаўся, прапаноўвалі здымаць па пояс. Паглядзеў я і рашыў, што такую немач нельга цягнуць на экран. Зараз замяніў суставы і хаджу.
– Вы яшчэ са школы не толькі ігралі, але і спявалі. У каго з родных гэтыя здольнасці?
– Ды ўсе родныя добра спявалі. Больш таго, чуў ад іх, што па бацькавай лініі прадзед быў цыганам. Мабыць і так, бо былі ў родзе кучаравыя і чарнявыя, я па лініі маці – тыповы беларус.
– Сапраўды тыповы і іграеце простых сялян так, быццам бацька не суддзёй працаваў, а хлебаробам. У каго вучыліся сялянскай натуры?
– У дзядоў. Дзяцінства прайшло ў вёсцы, ваенны час. Бацькаў бацька Ануфрый Іванавіч Гарбук жыў у Глыбачцы Глабачанскага сельсавета. Матчын – Лаўрэнцій Аляксандравіч Ясюк – з вёскі Горы Гарбаціцкага.
– І ўсё ж як пачаўся шлях да сцэны?
– З-за маёй паслухмянасці. Я старанны вучань быў і выконваў усе загады настаўнікаў. І калі трэба было прачытаць байку, а хлопчыкі гэтага асабліва не любілі, давялося мне. Я і зараз яе памятаю. Так і стаў артыстам.
– Вы казалі, што Вам пашчасціла на настаўнікаў.
– На настаўнікаў і ва Ушацкай школе, і ў інстытуце – вельмі. Пасля паступлення ім аказаўся Дзмітрый Аляксеевіч Арлоў – акцёр, рэжысёр і вельмі патрабавальны педагог. Я ўвесь час лічыў, што ён мяне ненавідзіць, прыдзіраецца, і толькі пры выпуску ён сказаў, што я быў яго любімым вучнем. Я вельмі ўдзячны яму за акцёрскую школу, за падыход да работы, новых роляў.
– Генадзь Міхайлавіч, з Ушаччыны выйшла многа таленавітых людзей. Каго з землякоў любіце чытаць?
– Быкава, Броўку, Барадуліна.
– А наогул з драматургаў.
– Вельмі многіх, аднак назаву Грозава, Дударава і, канечне, Крапіву.
– Чытала, што вы займаліся ёгай.
– Так, каля трыццаці гадоў. Яна мне дапамагала быць у форме.
– А яшчэ пішуць, што Вы расціце бульбу па нейкай асаблівай тэхналогіі.
– Гэта я пераняў ад суседа па дачы, навукоўца. Сакрэт у тым, што яна спачатку трымаецца пад чорнай плёнкай, а калі парасткі дасягаюць сантыметраў 10 – адкрываецца, расце потым намнога хутчэй, акучваць, праўда, трэба абавязкова. Ну і ў якасці ўгнаення выкарыстоўвалі маслянічную рэдзьку.
– Вы вельмі старанна выводзіце аўтограф.
– 10 год трэніраваўся (смяецца).
– Як вам спадабаўся адпачынак у нашым санаторыі?
– Пераўзышоў усякія чаканні. І лячэннем, і кухняй – усім. Я даў сабе слова, што не буду ездзіць нікуды болей. Толькі сюды, на радзіму.
Дарэчы, зала санаторыя (пад 100 месцаў) была запоўнена, а для аўтографаў людзі неслі не проста буклеты, а і кнігі са сцэнарыямі.
– Я спецыяльна з’ездзіў і купіў кнігу Дударава ў Полацку, калі даведаўся пра канцэрт, – казаў малады чалавек з Санкт-Пецярбурга. – Я і не ведаў, што Андрэй з «Белых Росаў» і мой сусед па століку – адна і тая ж асоба.
Другая кампанія маладых людзей спецыяльна прыехала з Лепеля. Такі папулярны наш зямляк. А які артыст! Дарэчы, вы зможаце пераканацца ў гэтым самі, калі прыйдзеце на канцэрт, які Генадзь Міхайлавіч пагадзіўся даць у сваіх родных Ушачах.
В.КАРАЛЕНКА.
